گاهی بی‌فکری بهتر است

خیلی وقت‌ها فکر کردن دیگر نتیجه‌ای ندارد.

روزها فکر می‌کنی که باید چه کار کنی؟ چطور خودت را از کاری نجات دهی که دوستش نداری؟... چطور همت بیشتری داشته باشی و از چاه تلاش و بی‌رخوتی خودت را بالا بکشی؟... چطور از اینهمه فکر خودت را نجات دهی و کمی قدم در راه بگذاری؟... 

گاهی فکرها بیشتر مانع‌اند تا اینکه به تو بگویند چه کار بکنی! همان فکرهایی که آرزو داری یک روز دست از تو بردارند و تو راهی راهِ زندگی شوی.

می‌نشینم روی مبل و پیرسالی‌های زندگی‌ام وبال فکرم را می‌گیرند. می‌ترسم از روزهایی که پیر باشم و به مرگ نزدیک‌‌تر و از راه‌های نرفته دورتر...

این تناقض عجیبی است که فکر می‌کنم باید خودم را از همه‌ی فکرهایم نجات دهم. از همه آن‌هایی که نمی‌گذارند دست‌هایم و پاهایم را حرکت دهم و راه بیفتم...