آیین‌های دینی روستایی

صحبت از خرده فرهنگ‌ها و روایت‌های روستایی علی الخصوص، باورها، مناسک و آیین‌های دینی، یکی از علاقه‌های منه. یکی از اون کارهایی که بهم انگیزه میده تا چمدان و بساطم رو جمع کنم و به شهرها و روستاهای دیگه سفر کنم. در بین شهرها هم، شهرهای کویری بیش از همه قوه خیال منو پرواز می‌ده.

هفته پیش به کاشان سفر کردم و به دو روستای اونجا سر زدم، اول ابوزیدآباد، دوم خاوه. که خاوه بیشتر از توابع دلیجان محسوب می‌شه.

روستای ابوزیدآباد، زنان قالی‌باف هنرمند و ماهری داره. یکی از چیزهای جالب در زمان جنگ این بوده که اگر دو ابوزیدآبادی باهم صحبت می‌کردن بخاطر گویش خاصشون، کسی متوجه حرف اونها نمیشده و همین باعث شده بوده که از ابوزیدآبادی‌ها برای صحبت در پشت بیسیم استفاده کنن تا دشمن نتونه متوجه حرف اونها بشه.

آقا علی عباس، از فرزندان امام موسی کاظم علیه‌السلام در این منطقه قرار داره.

یکی از رسم‌های جالب در ماه رمضان بین اونها اینه که از ابتدای ماه که خانم ها برای خواندن قرآن دور هم جمع می‌شن، از روز ۲۰ به بعد، هیچکس نمی‌تونه در جلسه جاش رو عوض کنه و باید تا ۳۰‌ یک جای ثابت بشینه، روز آخر که خواندن قرآن قراره تموم بشه، وقتی نوبت به سوره‌های کوچیک می‌افته، هر نفر، یک سوره می‌خونه و در این بین، سوره توحید به هرکس که بیفته، نشانه‌ی حاجت‌رواییِ اون فرده.

 روستای خاوه هم یکی از روستاهای بین کاشان و دلیجانه که جای بسیار خوش آب و هواییه و زمین‌های گل محمدی فروانی داره.

خاوه‌ایها در تاریخ، همون کسانی بودن که پیکر حضرت علی‌بن محمدباقر علیه‌السلام رو بعد از شهادتشون، در میان قالی پیچیدن و در مشهد اردهال به خاک سپردن. که در حال حاضر رسم قالی‌شویان مشهد اردهال، از این ماجرا نشات می‌گیره.

اگر قصد مسافرت به کاشان رو دارید، حتما به روستای خاوه، که چند کیلومتر بعد از مشهد اردهاله، سر بزنید. تقریبا ۲۰ اردیبهشت به بعد، در یک بازه زمانی محدود اونجا از زیباترین مکان‌هاست، که غرق در گل محمدیه.