وبلاگرام

بیشتر از هر چیزی در وبلاگ ها پی فکر و ایده پشت کلمات تویسنده هستم.

وبلاگ ها برای من بیشتر با فکری که پشت اونهاست شناخته می‌شن چه ادبی چه رسمی چه ساده...

و این بین تجربه های فردی ای که به نویسنده جهان‌بینی خاصی رو داده از همه چیز برام جذاب‌تره.

اما نمی‌دونم چرا اینقدر فضای وبلاگ‌ها به فضای اینستاگرام که محوریت اون با عکس و کوتاه نویسیه یکی شده!

شاید بلاگرها مثل گذشته حوصله فکر کردن ندارن.

شاید سانسورهای شخصیمون خیلی زیادن.

شاید یه جورایی نوشته‌زده شدیم.

شاید بیشتر پیِ خونده‌ شدن هستیم تا خوندن.

شاید دیگه تجربه‌های متفاوت و خاص نداریم یعنی یه جورایی خیلی شبیه هم شدیم...

نمی‌دونم هرچی هست باید یه تغییر اساسی ایجاد کنیم.

کلمات ما دارن یکسان و سطحی می‌شن.