منِ شرور

من می‌گم هرآدم خوبی یه منِ شرور توی خودش داره.

اونایی که خیلی خوبن منِ شرورشون واقعا زیرکانه عمل می‌کنه و اگر باهوش نباشن بدجوری  گیرش می‌افتن.

مثلا ممکنه وقتی یه آدم خوب داره یه کار خوب انجام می‌ده، این کار خوبش بخاطر دوستی و محبت نباشه،حتی بخاطر ریا و این حرف‌ها هم نباشه بلکه کار خوبش فقط برای این باشه که آدم خوبی باشه! (الان به نظرتون حرفم بی‌خود بود؟)  یعنی بخاطر اینکه پیش خودش ـ حتی بدون توجه به بقیه ـ آدم خوبی تعریف بشه و وجدانش راحت باشه خوبی می‌کنه!

این میشه از همون نمونه‌های منِ شروری که گفتم، یعنی مهربوتی بخاطر خوب بودن نه مهربونی بخاطر عشق ورزیدن و محبت داشتن!

یا اینکه مثلا یکی تو ناراحتی‌های آدم‌ها می‌تونه بهترین آدم روی زمین باشه و هر کمکی می‌کنه که یه نفر حالش خوب شه اما اگه همون آدم‌ها حالشون خوب باشه نمیتونه تو شادیهاشون اون‌هارو همراهی کنه،نه اینکه نتونه شادی‌هاشون رو ببینه نه،بلکه نمی‌تونه شریک شادیهای آدم‌ها باشه که به نظر من اینم خودش یه نوع منِ شروره....(البته با اغماض شاید این مورد یه نوع افسردگی باشه): والی ماشاءالله از این موارد که زیرپوستی کلی فعالیت می‌‌کنند.

واقعا پیدا کردن منِ شرور خیلی سخته!

خدا مارو از شرِّ این من‌های شرور میکروسکوپی حفظ کنه!

قانعم...

من هیچ وقت حتی یک لحظه هم دوست نداشتم به گذشته برگردم، حتی برای تکرار خاطره‌های زیبا و خوب و به یادموندنی...
اصلا برای چی برگردم؟ برگشتن به گذشته یعنی تکرار دوباره همه مراحلی که گذروندم و به این‌جا رسیدم.
فوق فوقش هم اگر برگردم و اون لحظه شیرینی رو که دوستش دارم، دوباره تجربه و احساس کنم و بعد بتونم بیام به همین جایی که الان هستم، تجربه دوباره اون خوشی واقعا به چه دردی می‌خوره وقتی اون لحظه ماندگار نیست؟
از طرف دیگه، آدم نمی‌تونه همیشه تو یه لحظه باقی بمونه چون هرچقدر هم که خوب باشه بالاخره خسته می‌شه...(الان به تناقض ها دقت کردین!!)
بنا بر این من یکی ترجیح می‌دم اصولا به گذشته برنگردم.

من به لبخندهای گهگاهی که خاطرات شیرینم به لب‌هام میارن قانعم...

قانعم بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه‌گاهی که کنارت بنشینم کافی‌ست
فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز
که همین فکر مرا خوب‌ترینم کافی‌ست!

خودم را زدم به مردن

این روزا فقط باید مطالعه کنم. فقط مطالعه

این‌قدر می‌خونم تا دیگه جونی برای فکر کردن و جایی برای خاطره‌های لجباز باقی نمونه.

قول دادم به خودم که کاری به کار دوست‌داشتنی‌های این دنیا نداشته باشم و به قول قیصر خودم رو زدم به مردن تا روزگار کاری به من نداشته باشه.

باید این شعرقیصر رو بارها و بارها با خودم تکرار کنم... نه کاری به کار عشق ندارم...ندارم...ندارم

نه! 

کاری به کار عشق ندارم!

من هیچ چیز و هیچ کسی را دیگر

در این زمانه دوست ندارم

انگار این زمانه چشم ندارد من و تو را یک‌روز

خوشحال و بی‌ملال ببیند

زیرا هرچیز و هرکسی را که دوست‌تر بداری

حتی اگر یک نخ سیگار یا زهرمار باشد

از تو دریغ می‌کند...

پس من با همه وجودم خود را زدم به مردن

تا روزگار،دیگر کاری به من نداشته باشد

این شعر تازه را هم ناگفته می‌گزارم...

تا روزگار بو نبرد....

گفتم که کاری به کار عشق ندارم!

فقط حوصله کرد

باید بین بی تاب بودن و صبوری یکی را انتخاب می‌کرد.

در بی تابی دستهایش می‌لرزید و خدایش را کمتر باور داشت. اما اگر می‌توانست حوصله کند، اگر آرام می‌شد و با نگاه با خدایش حرف می‌زد آن وقت فرصت می‌کرد نگاه مهربان خدایش را ببیند....

پس آرام شد و تنها گفت:حوصله می‌کنم ... و چشم به چشم‌های خدا دوخت.

خدا لبخند می‌زد.

یه نشونه محکم بهم بده

 من فقط یه نشونه می خوام یه نشونه محکم برای ادامه راهی که ازش کنار رفتم راهی که که فکر می‌کردم همه چی رو درست کرده.
می‌دونم یه جاهایی اشتباه کردم اما حالا روزهای زیادی‌ه که دارم همه چیز رو به دوشم می‌کشم. اون‌جایی که باید قدم بر می‌داشتم و می‌رفتم، رفتم و شروع کردم اما حالا برای برگشتن به راهی که ازش دور شدم فقط یه نشونه می‌خوام یه نشونه که پناهِ دلم بشه...

صبا ز منزل جانان گذر دریغ مدار
وز او به عاشق بی دل خبر دریغ مدار

حافظ

این تو هستی که برمی‌گردانی

تو دعای روز ام داوود، اون آخراش یه عبارتی هست که وقتی می‌خونیش و معنیش رو می‌فهمی تو یه لحظه دلت می‌ریزه. مثل کسی که تو تاریکی‌ه محض یه دفعه یه باریکة نور می‌بینه و به سمتش می‌دوه.
اون‌جا بنده به خدا می‌گه: یا رادّ ما قد فات... ای کسی که اون چیزهایی رو که از دست رفته برمی‌گردونی.
انگار این عبارت بدجوری خدارو مهربون‌تر از همیشه به دل می‌ندازه.بدجوری می‌ره لای درزهای دیوار دل می‌شینه و جزیی از دل می‌شه.

وقتی این عبارت رو خوندم بدجوری رفت لای شکاف دیوارِ دلم نشست. این‌قدر نشست که حالا هرروز یادشم، هروز زمزمه‌اش می‌کنم، شاید بخاطر این‌که چیزی هست که از دستم رفته...چیزی که من با ذره ذرة وجودم ازش طلب می‌کنم و می‌خوام که برگردونه...

یا رآدَّ ما قد فاتَ...

عهد سختی بود

همان‌جایی که وعده یاری داد شرط گذاشت...

شرط گذاشت که صبر کن!

گفت:

من تو را عجول آفریدم اما تو صبر کن!

اما تو آرام بگیر...

عهد ِسختی بود برای انسانِ جمیع اضداد

برای انسان سست پیمانِ فراموشکار...

حافظانه:

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود

وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر

آری شود ولیک به خون جگر شود

روز ۸۸ـُم

روز ۸۸ـُم

شونه‌هاش لرزید...

هیچکس نبود جز خدا

گفت:فقط یک‌بار دیگه بهم فرصت بده

از ته دلش گفت.

روز ۸۸ـُم هنوز تموم نشده بود...

فقط خدارو داشت.

روز ۸۷ـُم

روز ۸۷ـُم...

راحت‌تر خندیدم

راحت‌تر فکر کردم

راحت‌تر نگاه کردم

راحت‌تر بودن فکر بدی نیست.

فقط ...

چشم‌هایش...